Uitgeput lig ik op m'n bed in kamer drieduizendvijfhonderdeenendertig van Hotel Romanov, vlak bij het Gorkypark. Na drie weken dansen leek het me beter eens een dag over te slaan. Om even op adem te komen voor de laatste tien dagen die me nog resten hier in Moskou, waar ik na jaren dromen toch nog terecht gekomen ben om de Boebka te dansen. Moskou, dat het Mekka van de Boebka is en waar menig fanatieke danser een moord voor doet om er ooit te kunnen dansen in de echte dansdatsja's met die onvervalste oer Russische sfeer. Al eeuwen geleden moeten kozakken hier de basis gelegd hebben van de ons zo vertrouwde verrrukkkelijke Boebka. In een tijd dat vrouwen hier om nog steeds onopgehelderde redenen schaars waren moeten deze mannetjesputters, waarvan menigeen nog af stamde van Djengis Khan en z'n Hunnen, op pleinen rond het Kremlin met messen tussen hun tanden woeste dansgevechten gehouden hebben. Maar ach, we weten het immers allemaal hoe het verder is gegaan. Eerst was er de boerse Bolshjoi, vervolgens de meer ritmische Kirilov en daarna de ...... Boebka. En toen deze aan het begin van de eeuw ook nog salonfahig werd in Parijs en Berlijn was er geen houden meer aan. Wat ook in de bakermat Rusland, in het bijzonder Moskou weer voor een ongekende opleving zorgde, zodat in de jaren dertig en veertig (toen er in dit land een op z'n zachtst gezegd merkwaardige sfeer heerste) op een enorme schaal geboebkaad werd. Maar ook nu nog wordt de dans op steeds meer plaatsen in ons deel van de wereld beoefend. Wat blij ben ik dan ook dat een goede vriendin mij er indertijd met de haren heeft bijgesleep waardoor ik nu al weer jaaaaaren minstens een keer per week aan de doffe roffels van de Boebka ben overgeleverd. Na een slopende treinreis vanuit Amsterdam via Berlijn, Warschau, Bresnilovsk en Minsk ben ik dus eindelijk aan de oevers van de Moskva neergestreken. Waarna ik mij natuurlijk direkt na aankomst naar Hotel Romanov heb begeven omdat iedere Boebka-toerist zich daar in eerste instantie laat inschrijven. Het stikt hier dan ook van de familiar strangers uit de West Europese datsja's. Toch leek het me beter niet al te veel aan te pappen met al deze lotgenoten omdat het me natuurlijk in de eerste plaats ging om het kontakt met de echte doorgewinterde Russische dansboebkatschka's.

Maar nu kom ik op een punt dat ik niet onder een bekentenis uit kan. Dat kontakt leggen viel glad niet mee in het begin. Thuis mag ik me dan een hele kozak voelen, maar hier in het hol van de leeuw leek het soms wel alsof ik in Lederhoser rondliep. En dit echt niet alleen omdat ik nauwelijks Russisch spreek. Nee het lag vooral aan die vermalledijde manier van het uitnodigen van een boebkatschka om te dansen omdat dat hier heel anders gaat dan bij ons. Wij Westkozakken zijn immers gewend informeel de dansvloer op te stappen en iets te brommen in de trant van 'lets do it'. Maar hier is dat volkomen not done. Om te beginnen is het volkstrekt uit den boze om een vrouw aan te kijken. Gebeurt dat toch dan kan je het verder wel schudden bij haar, zo niet bij haar vriendinnen. Nee de invitatie wordt geheel nonverbaal afgewikkeld door (het klinkt misschien even vreemd voor ons Westerlingen) tegen de schenen van een vrouw te schoppen. Maar de geoefende kozak doet dat uiterst subtiel. Nauwelijks te zien, vliegensvlug en oh zo zacht. En ga daar maar eens aanstaan als onervaren schenenschopper. Dat ging dus helemaal mis in het begin doordat ik niet door had wat ik moest doen. Moest ik nu wel of niet op de tenen van zo'n boebkatschka gaan staan omdat ik met haar wilde dansen ? Nee dus zoals bleek toen ik een enorme dreun op m1n taas te pakken had. En dat en plein public. Al die kozakken lachen natuurlijk, zodat die betreffende datsja voorgoed passé voor me was. Toch heb ik langzaam maar zeker, weleenswaar na ettelijke verkeerd geplaatste schoppartijen de kunst van het ware schenenschoppen redelijk onder de knie gekregen, zodat ik nu al weer bijna drie weken lang als een echte kozak iedere dag in knikkerbokker de Boebka datsja's afstruin. Helaas heb ik nog bijna niets gezien van deze immense chaotische stad omdat het er gewoon niet van komt. Zo word ik totaal opgeslokt door de Boebka. Nog tien dagen resten mij in deze enige echte Boebka metropool terwijl ik nog zoveel moet doen.

Natuurlijk moet ik deze tien dagen benutten om het graf te bezoeken van de grote, altijd pijprokende Boebka-legende Bores Lasterpak. Ook moet ik nodig naar een kleermaker om een of twee goede dansknikkerbokkers te laten maken. En op platenjacht. Met boven aan m'n verlanglijst een schijf van het nummer 'Oef Botshka bom Batshka' van Olga aan de Wolga. Bij ons ook wel bekend als 'Och was ik maar bij moeder thuis gebleven, och was ik maar met jou niet meegegaan' in een vertolking van de zageres die geen naam mag hebben. Als ik dat maar allemaal red. Want wanneer kom ik hier weer. Nu kan het nog allemaal, maar hoe staat de roebel volgend jaar.

Dus morgen weer de hele dag vanaf een uur of elf 's ochtends, wanneer het hier meestal pas echt begint, weer naar de datsja's. Om nu eindelijk Katja ten dans te vragen. Die verrrukkkelijke Katja waar ik, ik moet het bekennen, vanaf het begin van droom om mee te dansen. Nog tien dagen resten mij, dus het wordt de hoogste tijd om m'n schroom te overwinnen, op haar af te stappen en haar vliegensvlug en oh zo zacht tegen heur schenen te schoppen. Ja om eerlijk te zijn ben ik daarom vandaag op m'n kamer gebleven. Om moed te verzamelen voor een ongebreidelde kozakkendaad, want morgen gaat het lukken.
OH KATJA, HERE I COME! Zodat wij nog tien dagen samen in die typische hurkzitloop de Boebka kunnen dansen. Dat worden nog prachtige Moskouse dagen waarvan ik in de achtste aflevering van dit blad wellicht verslag zal doen. Ook al moeten jullie je daar in Groningen behelpen met een heel wat minder spannende dans, toch wens ik jullie al vast vanuit het Oosten een fijne verjaardag en veel gefrommel in de Ochotrommel.

Groeten van Mannus uit Moskou