Ik ben tangomama. Ik heb tango op mijn heupen.

Er is al veel te veel over gefilosofeerd wat tango nu eigenlijk is. Laten we het maar bij de meest open deur houden: tango is a wee of laif en bovendien oergezond om te doen.
Ik ben er ook erg goed in, want toen ik jong was ben ik door zigeuners ontvoerd naar Argentinië, waar ik op straat voor geld moest dansen tot ik er bijkans bij neerviel. Daar beleefde ik ook mijn Eerste Echte Grote Romantische Liefde met Claudio, in wiens armen ik smolt terwijl wij op de tonen van La Cumparsita elkander diep in de ogen keken. Maar ja, hij was een steenbok en ik ben een kreeft dus.
Dat werd wenen aan het woeste water van de Riachuelo. (Zie voor een uitgebreider verslag van deze EEGRL mijn te verschijnen boek 'Tangomama Strikes Again').

Maar om een lang verhaal kort te maken: na vele omzwervingen door Duitsland enzo bereikte ik Nederland met een gebroken hart en een overmaat aan tango in mijn bloed. Gelukkig dat Groningen de stad is van het tangozwemmen, het tangoduiken en het lowbudgettangosnorkelen. Hier kon ik dus mijn hart ophalen.

Voor wat het tweede gedeelte van mijn naam betreft: La Cadera is de enige vrucht van mijn schoot. Ik ben geen mama en moge deze zure drinkbeker aan mij voorbijgaan. Kinderen zijn niet aan mij besteed en worden niet aan mij uitbesteed. Vissen wel, nog in het water of opgeschoteld. Katten ook, want die hebben weer wat met vissen. Ik houd ook van paddestoelen en heb een aardige expertise in dezen. Vooral de Serpula Lacrimans herken ik van verre, aangezien zij zich met grote regelmaat in mijn douche vertoont. Moederen doe ik echt graag. Vandaar dat mijn omgeving mij deze naam opgedrongen heeft. (Zelf had ik natuurlijk liever "Tangodel" geheten.) Ik kook graag en veel voor mijn huisgenotjes als ze iedere avond zo tegen zonsondergang hun dag komen evalueren naar de groepsoudste (dat ben ik) toe.

Nu woon ik alweer enige tijd in Nederland en ben eigenlijk nog steeds op zoek naar een TEGRL, iemand die net zo kan dansen als Claudio, maar ik ontmoet alleen maar mannen die geïnteresseerd zijn in een goed gesprek bij het open haardvuur. BORING!!! (Zie ook mijn volgend jaar te verschijnen boek 'Tangomama Back In Action And You Better think Twice').

Mijn hoop heb ik sinds kort gevestigd op klokkenluiders die voor mij La Cumparsita willen spelen op het carillon van de Martinitoren in Groningen. Ik kan me er nu al op verheugen: in plaats van 'Altijd is Kortjakje ziek' word ik straks weer omspoeld door de warme klanken die mij terugvoeren naar de tijd dat ik in Argentinië was...