Jaap schreef: Mirella heeft het volgende geschreven: > Gisteravond sinds tijden weer een geslaagde salon meegemaakt waar ik > vandaag nog op kon teren. Ja, ik ook. > Wel vreemd eigenlijk, want zo leuk was het allemaal niet. Vond ik ook niet. > De eerste twee uren werd ik door vrijwel alle mannen genegeerd zodat > ik mij maar op m'n natje en droogje fixeerde. Ja, Mirel, ik geef het toe: ik was wat aan de late kant. > Ik had natuurlijk ook naar huis kunnen gaan, maar er kwam nog een > dansoptreden van een Argentijns stel dat ik niet wilde missen. Ik had > dit paar al eerder gezien en was onder de indruk van hun aparte en > misschien wel vernieuwende manier van dansen. Ik had volgens mij nog nooit van ze gehoord, maar dat zegt niets, want ik onthoud de namen van al die optredende dansparen nu eenmaal niet zo goed. Maar ik laat me wel graag verrassen. En voordat ik zondag zelf de kans kreeg te dansen werd er opeens een optreden aangekondigd. Nou, het begin was al meteen verrassend. De danseres nam plaats op het midden van de vloer, terwijl de danser een meter of zes achter haar ging staan, met zijn gezicht naar haar rug. Met een gebaar dat me even aan een verkorte Hitlergroet deed denken droeg hij de DJ op om de muziek te starten. Even later begonnen de klanken van iets dat ik nooit eerder had gehoord. Het deed nog niet direct aan tangomuziek denken, eerder aan aan seriële klassieke muziek, of filmmuziek uit een detective, een griezel- of oorlogsfilm. De danser deed een paar trage passen naar zijn roerloze danspartner, ging tegen haar rug staan, schoof zijn armen tussen de hare om haar lichaam, en met een dramatisch hoofdgebaar liet zij zich achterover in zijn armen glijden. Plotseling verstolden de trage dramatische bewegingen van het danspaar en maakten plaats voor heel pure, zelfs ongespeeld lijkende verwarring... Een groot deel van het publiek hield de adem in; wat een gedurfde opening van een optreden zagen ze hier! Maar de verwarring van het danspaar bleek echt, want de wrange klanken van de muziek bleken toch anders dan ze gewend waren. De wonderlijke herhaling van akkoorden die we hoorden bleek veroorzaakt doordat de CD bleef 'hangen'. De dansers gingen weer rechtop staan, het publiek ging roezemoezen, de DJ deed wanhopige pogingen om de CD weer aan de praat te krijgen, en op een gegeven moment kon er een nieuwe poging gedaan worden. De dansers namen hun plaats weer in en herhaalden na de herstart van de muziek hun dramatische opening. Maar nu was hun al eerder duidelijk dat de CD opnieuw bleef 'hangen'. Na nog een poging werd de ingestudeerde dramatiek steeds meer verdrongen door de dramatiek van het falen. En het was dan ook terecht dat de gastheer van de avond besloot het optreden op te schorten tot nader onderzoek uitgewezen had dat een volgende poging succesvoller zou zijn. Het salondansen werd hervat tot na een half uurtje opnieuw met veel enthousiasme een optreden van het danspaar werd aangekondigd. En dit keer ging het goed met de muziek, die ook in het vervolg heel speciaal bleek. Met weinig ritme, maar wel met tempowisselingen, met veel lange akkoorden zoals bij Piazzolla, maar dan met een totaal andere orkestrale bezetting, met nog meer dissonanten, een beetje rauw zelfs. Kortom, niet echt mooi maar wel dramatisch spannend en heel geschikt voor een opmerkelijke performance. En opmerkelijk werd het. > Welnu, het optreden beurde me op! Ik zag het weer helemaal zitten! Wat > is tangodansen toch een mooi ding! Inderdaad, Mirel, wat kan tangodansen prachtig, indrukwekkend, spannend en ontroerend zijn. Dat realiseer je je soms pas weer als je goed ingepeperd hebt gekregen dat niet alle tangodansen prachtig, indrukwekkend, spannend en ontroerend zijn. Soms heb je het weer even nodig om in een salon getuige te zijn van marstango, hobbeltango, wiebeltango, schuifeltango en atletiektango om te weten wat je zelf zo in tango waardeert. Door regen waardeer je het zonnetje daarna meer, ook al schuift ie af en toe achter de zon. Contrasten markeren de verschillen en ook de waardering daarvan nu eenmaal scherper. Zo is voor de herwaardering van prachtig, indrukwekkend, spannend en ontroerend tangodansen de afgelopen zondagavond voor mij een wellicht onvergetelijke avond geworden. En wat was nu het bijzondere van het voor mij onverwachte optreden? Dat was de dramatiek ervan. Niet zozeer van de eerder beschreven opening, en eigenlijk ook niet zozeer van de dramatische muziek die er op volgde. Het was de leegte van de dans op die dramatische muziek. Ik heb nog nooit een optreden gezien waarbij er zo weinig gedaan werd met de overvloed aan dramatische uitnodigingen van die zelfgekozen muziek. Sterker nog, zowel als paar als individueel werd er absoluut onmuzikaal gedanst. Begrijp me goed, ik versta onder muzikaal dansen niet dat er vooral op de maat gedanst wordt. Want een elastische koppeling aan compas en/of melodische lijnen zijn juist vaak tekenen van muzikaal begrip en gevoel. Maar in dit geval was er juist helemaal geen koppeling tussen maat/melodie en passen/bewegingen. Bovendien, wat ik misschien nog wel veel ernstiger vind, was er ook helemaal geen emotionele koppeling tussen de dansers onderling. Ze raakten elkaar wel op afstand aan, maar ze raakten elkaar niet persoonlijk. Gebrek aan humor, aan plezier, aan spanning, aan contact, aan drama, dat was het grootste drama. En de start met dat dramatische nummer moet zonder meer als veel te pretentieus gekenschetst worden. Karin schreef laatst al dat ze zoveel slechte dansers in salons van Buenos Aires was tegengekomen. Slechte arrogante dansers met een gebrekkig zelfkritisch vermogen. Nou, Karin, ik verzeker je dat je daarvoor niet zover hoeft te reizen. En ze treden hier ook nog op. En we moeten ook nog langs de kant blijven wachten tot ze drie nummers hebben doorgeworsteld. Maar het meest verbazingwekkende was nog dat het publiek en de organisatoren ze op een ovationeel applaus vergastten. Kennelijk horen Argentijnen gewoon gelauwerd te worden, en is het publiek hier soms ook weinig in staat om kwaliteit te onderscheiden. En/ofwel, het publiek voelt na het bijwonen van zo'n voorstelling een onbedwingbare behoefte om zichzelf en elkaar met een applaus te belonen, anders zouden ze daar al die tijd allemaal voor gek hebben gestaan. Ook ik merkte dat ik in verlegenheid raakte bij het onderdrukken van die automatische klapreflex. Maar tot mijn geluk merkte ik dat er in mijn onmiddellijke omgeving nog een vijftal anderen waren die eveneens niet wilden applaudiseren. De anderen wisten het overschatte danspaar echter met hun toejuichingen vrij snel tot een toegift over te halen. Gelukkig was er een oude vlam aanwezig, die ook niet geklapt had, en die na het optreden voorlopig geen woord meer aan het danspaar wilde wijden. Dansen dus, onverwijld. En zonder gêne over de vele eigen tekortkomingen waar ik me zeer bewust van ben. Man, wat is het toch heerlijk om strak lijf aan lijf dezelfde muzikale impulsen te voelen, spannend en ontroerend tango te kunnen dansen, z e l f s of misschien wel j u i s t, als dat niet met ingewikkelde passen en bewegingen gepaard gaat. Zo genereert het nadeel van een waardeloos optreden het voordeel van een herwonnen eigen zelfvertrouwen. Zal ik zo de zondagavond maar samenvatten, Mirel? > En wat kreeg ik opeens zin in een man, om mee te dansen. En opeens > kreeg een man ook zin om met mij te dansen! Dus gingen we dansen. En > dat pakte goed uit, want daarna kreeg ik nog meer zin in mannen om mee >> te dansen en vroeg ik een man ten dans die ik doorgaans liever mijd, > omdat ie nooit ergens zin in heb. Maar dit keer wou ie wel met mij - > waarom niet, erger kan de avond niet worden - en dansten we de sterren > van de hel. Want sommige mannen hebben net dat beetje meer in huis... Ja, ik zag je heus wel gaan. En mij liet je mooi zitten. Maar het biertje dat ik van je gekregen had was evengoed wel heel lekker. > 'Gdverdmme, wat is dit een klote muziek. Jammermuziek. Aarrrgh, > sentimentele rotzooi. El sueno del Pibe. Weet je waar het over gaat? > Over een zielig jongetje dat ... ' > En onderwijl dat ik zo romantisch in zijn sterke armen hing en naar > hem opkeek, ging hij maar door met z'n lieflijke commentaar op al het > moois dat ons omringde, zodat ik het almeer te pakken kreeg. 'Blaaah, > jakk!, walsjes! Valses moet ik zeggen. Tis echt valse kermismuziek, > vind je niet?!' > Maar ondertussen kon die snuiter wel erg lekker dansen, en ook niet > onbelangrijk, mij aan het lachen maken. En dat had ik nou net nodig. Ja, ik kreeg prompt geen tweede kans meer bij jou. En even later was je vertrokken. Zo hebben we niet eens meer kunnen regelen dat er voortaan altijd slechte optredens moeten zijn als we weer 's aan een opkikkertje toe zijn. Jaap.