De Tango-tattoo

door Elzo Smid

Maart 2000 waren Koko en ik in Italië voor een korte vakantie en workshops. De Romeinse docent Emilio organiseerde (voor zover een Italiaan organiseert) tango-workshops om zodoende zoveel mogelijk mooie dames in z'n bed te krijgen. Hij had geregeld dat Tété workshops zou geven in Trevignano, een dorpje in prachtig recreatiegebied, 30 kilometer buiten Rome, aan het meer van Bracciano. De prachtige omgeving en de nabijheid van Rome waren al genoeg geweest om ons over te halen.
Tété kwam niet opdagen. Daarvoor in de plaats het fantastische stel Walter y Beatrice uit Bologna (hij Argentijn van origine). Na vier dagen workshops en salons zouden we nog drie dagen in Rome doorbrengen en onze gezamenlijke kunsthistorische belangstelling botvieren. We hadden een strak programma bedacht voor de laatste dagen. Dus hadden we ook afgesproken, dat iemand ons na de workshops naar het centrum van Rome zou brengen. Zodat we daar op zoek konden naar een hotel. Maar in het Italiaans drukt het woord 'afspraak' wel een intentie uit, maar niet iets, dat je uiteindelijk ook gaat doen. Daarom hebben al die italianen al jarenlang mobieltjes; ze kunnen geen afspraken maken en moeten elkaar continu bellen om 'dove sei?' (waar ben je?) te vragen.
Later die week, twee dagen na onderstaand avontuur zouden we de salon van Tangopolis bezoeken. Deze was op een fantastische lokatie; de fotostudio van de kunstacademie. En deze was weer gevestigd in een oude pastafabriek. Een deel van de lopende banden tussen de gebouwen waren artistiek uitgelicht. Hier ontmoetten we ook voor het eerst het prachtige jonge stel Guillermo y Maira uit BsAs. Guillermo had alle kenmerken van een Argentijn, maar had op een internaat in Engeland gezeten en sprak met een prachtig Brits accent, waardoor beeld en geluid niet leken te kloppen als bij een nagecyngroniseerde film.
Maar die eerste nacht in Rome werden we overal naar toe gereden, behalve naar het centrum, behalve naar een hotel. We reden in een zwarte Mini Cooper, het kleinste autootje waar ik ooit in heb gezeten. Enorme monumenten en andere gebouwen, mooi uitgelicht, trokken aan ons voorbij als oceaanstomers in de nacht.
Op een gegeven moment moest er natuurlijk gegeten worden. Wij hadden ook honger, dus vergaten even het gevoel, dat we bijkans gekidnapt werden. De onduidelijkheid over 'waarheen' duurde daarna voort, zodat het op een gegeven moment al weer tijd was voor de eerste salon van de avond. 'Media Luz'; een pijpela, met achterin een tango-jazz-combo en voorin vier vierkante meters om te dansen op, zoals overal in Italië, keiharde tegels.
Hoewel het een gezellige salon was presteerden we het moeiteloos om bonje te krijgen met onze gastheer. Het liep tegen tienen en we hadden voor die avond nog steeds geen slaapplaats. Hij maakte ook geen aanstalte om ons, zoals beloofd, naar een hotel te rijden. Iemand anders verzekerde ons, dat op de tweede salon van de avond ongetwijfeld mensen waren die ons aan onderdak konden helpen. Met de drang om hier zekerheid over te krijgen (je wilt in Rome niet op de straat slapen) vertrokken we vroeg van de eerste salon, zwervend, met vage aanwijzingen... De nacht was zwoel, de steegjes leeg en de weg was lang, zodat we nog eens haarfijn konden doornemen wat er mis was met de Italianen. Koko was wel wat van ze gewend, maar dit sloeg werkelijk alles. Een gevoel van machteloosheid maakte zich van ons meester. De behoefte om iets extreems te doen, om uiting te geven aan de frustratie groeide.
Plots viel mijn oog op een bord, dat dwars over de stoep hing, met afgebladderde letters 'TATTOE SHOP'. Van een afstand zag je het TL-licht van binnen dwars op de stoep schijnen. Het interieur had alle kenmerken van een betrouwbare tattoo-leverancier. En plots kwam ik op het idee om een tatoeage te laten zetten met de woorden 'Italians suck!'. Frustratie en een zeker alcoholpromillage maakten mij vastbesloten en ik stapte de toko binnen.
We moesten even wachten. Er was nog een klant voor ons, die zijn linkerborst liet opsieren met de symbolen voor geloof, hoop en liefde. Matroos zeker. Zo te zien was het meeste van het kunstwerkje al gedaan en werd er alleen nog ingekleurd. Ik vertelde mijn reisgenoot van mijn voornemen en een heftige discussie volgde waarin het begrip 'je leven lang spijt' regelmatig viel. Het idee van een tatoeage stond haar niet tegen, alleen had ze inhoudelijk commentaar tegen 'Italians suck'. Het was trouwens nog maar afwachten of een bovengemiddelde kennis van het Engels de tattoomaster er niet van zou weerhouden de opdracht überhaupt aan te nemen.
Al snel betrof het meningsverschil niet meer het tattoeëren zelf, maar alleen nog wat de afbeelding zou moeten zijn. Koko zocht naar iets waar ik geen spijt van zou krijgen. Iets van blijvende liefde...

Nu is dat bij mij vrij simpel, m'n moeder, de Dalai Lama, duiken en de tango. De laatste van de vier had natuurlijk het meest te maken met ons verblijf in Rome. Koko toverde een folder uit haar rugzak, die ze eerder had meegenomen. 'Media Luz' stond er voorop met sierlijke letters, met daaronder een afbeelding van Carlos Gardel. De boodschap was duidelijk. Ook bij de maestro, want zodra hij had afgerekend met de klant kreeg hij de folder in handen geduwd en in rap Italiaans werd hem duidelijk gemaakt, dat ik het portret van die meneer met hoed op m'n schouder wou hebben.

Elzo