De Tango Voorbij Ik stap om 22.05 uur wat gelaten binnen met mijn koffertje met minidiscs en mijn tangoarchief. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om te deejayen. Ik doe het toch maar om het contact met de tangowereld niet helemaal te verliezen. Het is nog heel rustig. een vijftal paren stapt er rond. Er wordt weer geduwd en gesleept, gehangen en gewurgd. Ik ben net bezig om mijn spullen bij de muziekapparatuur te installeren als er iemand aan de bar vraagt wie vanavond d.j. is. Ik beken, waarop ik een verzoeknummer krijg: "Wil je dat liedje van die Vlaamse zanger draaien?" Dus ik vraag: "Weet je wel waar dat lied over gaat?" Zegt ie: "Nee, maar dat interesseert me ook niet. Ik vind het een lekker deuntje." Ik kijk wat om me heen op zoek naar de verborgen camera's van Banana Split, maar stem er dan berustend in toe. Ha, daar komt Jaap binnen en gaat een beetje nurks in een hoekje naast de deur zitten. Ik check even of de volgende muzieknummers passend zijn en ga dan naast hem zitten. Dat is lang geleden. Jaap deelt mee dat hij voorlopig niet meer naar het Westen zal gaan om te dansen maar dat hij hier de boel weer onveilig gaat maken. "Hier?" vraag ik verbaasd "In de Ocho?" We kijken om ons heen en beginnen tegelijk te grinniken. Met wie dan? Dan zit ineens Stevan naast me aan de andere kant, dus dat wordt eerst zoenen. Stevan heeft een bijzonder plaatsje in mijn hart. Hij is Duitser, kommt aus Köln en is de meest begenadigde tangodanser hier te Grunn. Hij heeft mij de naam tangomama gegeven. Ik vertel dat ik tango-af ben. I have made up my mind: ik wil nog wel afentoe deejayen, foto's maken en stukjes schrijven, maar ik stop met tangodansen. Ik vind het niet leuk meer. Zo, dat is eruit. Stevan vertelt dat hij in Nederland stopt met lesgeven met Bettie samen. Hij is er nu voor het laatst. Ow, wat vind ik dat een verlies! Ik word er treurig van. "Ja, ik word vader in September. Ik heb alles gedaan wat belangrijk is in het leven: tango gedanst en een kind gemaakt". "Maar je hoort nog een boom te planten en een huis te bouwen!" werp ik tegen. Shit, het dringt tot me door dat het waarschijnlijk de laatste keer zal zijn dat ik hem zie. En meteen slaat de nostalgie toe. De laatste keer dat ik met Stevan danste was op 9 mei 1997. De dag na het 8-mei-feest. Ik was in tranen vanwege verdriet en werd getroost door de bardames: "Na de Cumparsita begonnen de drie meiden met opruimen. Maria stond snikkend achter de bar. De d.j. zette Kathleen Ferrier nog weer eens op. Van achter uit de zaal kwam Stevan aangelopen. "Maria, gaan wij dansen?" Zonder op een antwoord te wachten leidde hij haar de dansvloer op. Ze zeilde achter hem aan met haar vrije hand de tranen en de snottebellen wegvegend. "Stevan, ik ben dronken". Hij pakte haar stevig beet zodat ze niet om kon vallen. Met x-benen stond ze zwaar tegen hem aangeleund. En daar gingen ze. Basicootje, beetje lopen, vooruit, achteruit en zelfs een ochootje, ademloos gadegeslagen door de bardames. Toen hij haar weer terugbracht was haar stemming een stuk opgeklaard." Ik sta weer op mijn post bij de muziekapparatuur. Bartolito komt binnen en we praten bij. Hij vertelt over het afscheid van Stevan de avond tevoren in het Platformtheater. Bartolito heeft een toespraakje gehouden, omdat hij vindt dat Stevan zich geweldig verdienstelijk heeft gemaakt hier in Groningen. En daarna was Stevan zo geroerd dat hij even niet meer uit zijn woorden kon komen. Het is moeilijk om afscheid te nemen van Groningen. En terecht ja. Dan vraagt Stevan mij ten dans. Ik wijs nog naar mijn bergschoenen, maar dat vindt hij niet relevant. Hij neemt mij in zijn armen en even schiet het door mijn hoofd: ja, dit is tango. Dit voegt en het is volstrekt onnodig om er zenuwachtig van te worden. Met gemak vind ik een plek in zijn armen, intiem en vrolijk. Met bergschoenen, de leesbril nog op en opvliegers en al dansen wij hilarisch op "Prohibido" van De Angelis. "Wat doe je nou toch weer?" giechel ik steeds maar als hij mij telkens in laat gaan op gekke uitnodigingen van hem. Het gaat allemaal vanzelf. "Houd je rechterarm eens heel strak" stelt hij voor. En als ik dat doe gooit hij mij hoog de lucht in. En nog eens en nog eens. Ik krijg er echt zin in. Dan komt toch het moment van afscheid. Het is al half drie. Stevan zegt dat hij gaat. Ik laat het carillon van de Martinitoren de klok van ocho slaan. Men zegt dat ik nog een poging tot een toespraakje heb gedaan. En dat ik toen La Cumparsita van Florindo Sassone heb opgezet, want dat was Stevan's laatste verzoeknummer. En dat hij deze laatste tango met mij heeft gedanst. Op mijn bergschoenen en met mijn leesbrilletje. En dat ik gehuild heb. Vaarwel lieve jongen. tangomama