TANGOLACHEN Wat gedesillusioneerd bestel ik maar een droog wit wijntje. Heb ik mij nota bene heus opgetut met alles er op en er aan en zo en dan laat Eduardo het afweten. Ik zit er maar mooi mee. In een jurk nota bene. Ik kan toch wel begrijpen waarom mannen geen jurk dragen. Het is tochtig en je naaldhakken blijven erin hangen. Nou, daar zit ik dan mooi te wezen. Mooie boel. Ik voel me ook een beetje gegeneerd, omdat ik het laatste jaar geen jurk meer heb aangehad en iedereen denkt natuurlijk 'waarom heeft die meid nu ineens een jurk aan?' Daar zit ik met de gebakken peren. Maar goed, ik ben er nu eenmaal dus ik gá ervoor. Ik vraag een man ten dans want daar ben ik tenslotte voor gekomen. Hij stemt toe, zelfs zonder te aarzelen lijkt wel. En dan sta ik daar zomaar ineens met een verbluffend goede danser op die veel te gladde vloer op mijn veel te hoge hakken te wiebelen. O je, mama, koershouden. Grappig, hij komt uit de ballroomwereld en is trouwens veel te lang voor mij. Dan begint ie iets raars bij mijn voet te doen. Oef! he, wat krijgen we nou? Ik begin te giechelen en heb de neiging om te gaan kijken wat ie doet. Maar dat kan niet natuurlijk, dus ik blijf recht voor mij uit kijken, maar ik hou het scherp in de gaten daar beneden. En ja hoor, daar doet ie het weer: hij kietelt! Ik probeer mijn lachen in te houden, maar dat lukt niet goed. Dus ik lach me gewoon te barsten. Dat is zo leuk met deze onbekende man. Met hem is tangodansen leuk! Leuk! Van jeweetwel: lachen! En dat is een hele verademing als je je zo opgetut hebt om een daad te verrichten. Mijn mascara is uitgelopen, maar ja, dat is de prijs van de lach.