Pindakaas I Als ik het Multi-Cultureel Centrum La Pasión binnentreed zie ik direct het enorme projectiescherm aan de achterwand. Er wordt gekust op het witte doek. He, film! denk ik. Het is toch wel zaterdag, tangoavond? De film is ondertiteld zie ik. "Que juntos un día nos viste pasar, he venido por última vez, he venido a contarte mi mal." Dat is krakkemikkig ondertiteld, want de man en vrouw zijn nog steeds aan het zoenen en dat doen ze sprakeloos. Ik kijk eens om mij heen: de smaakvol ingerichte ruimte met links de kunst- en rechts de spiegelwand, zodat je eigenlijk twee kunstjes voor de prijs van één hebt. De tabasco-zitjes met daarop welgeteld 28 mensen in tangozwart met rode blosjes op de wangen. Ik kus eerst maar even een beetje in het rond, want ik ben al een tijdje tango-af en dan moet je natuurlijk eerst even chambreren. "…una sombra ya pronto serás, una sombra, lo mismo que yo." Nu herken ik de muziek pas: het is Caminito van Juan de Dios Filiberto. Wat leuk! Een tangofilm! Bartolito is zo attent om mij zijn zitje af te staan en ik nestel mij, nieuwsgierig naar wat komen gaat. Groot is mijn verbazing als ineens uit 28 kelen klinkt: "Desde que se fue triste vivo yo. Caminiiiiiiiiiiiiiiito amigo yo también me voy." De laatste twee regels zelfs meerstemmig! "Je hebt wat gemist." zegt Bartolito. "Elzo is al geweest. Die kan helemaal niet zingen." Dan ontwaar ik in de duisternis naast het scherm een plekje waar twee microfoons staan en een monitor. De zinger komt daaruit tevoorschijn en neemt een daverend applaus in ontvangst. Als ik naar huis ga, moet ik grinniken: alweer een première in Groningen, die woeste grenzstad vol schuinsmarcheerders. Karaoke in de tango! Filiberto zou zich in zijn graf omkeren. Die muziek en die dans waar zoveel gekrakeel om is. Ook hier viert fundamentalisme hoogtij. Heiligschennis! Kruiziging! Pindakaas!